Uitstelgedrag is geworteld in de fundamentele mechanismen van hoe onze hersenen werken, in plaats van in simpele luiheid.
Je hersenen zijn voortdurend op zoek naar manieren om bedreigingen te minimaliseren en onmiddellijke beloningen te maximaliseren, meldt .
Als je aan een uitdagende taak denkt, kan de amygdala, het orgaan dat verantwoordelijk is voor het verwerken van angst, dit opvatten als een potentiële dreiging van mislukking. Dit triggert de “hit or run” reactie, waardoor je ongemak vermijdt en leukere activiteiten kiest.
Pixabay
Het dopaminecircuit in je hersenen stimuleert gedrag dat snelle bevrediging oplevert, zoals scrollen door sociale media. Een complex project met een uitgestelde uitkomst produceert niet dezelfde onmiddellijke dopamine-opstoot, dus je hersenen aarzelen om eraan te beginnen.
Evolutionair gezien zijn onze hersenen geprogrammeerd om energie te besparen door prioriteit te geven aan overlevingsdoelen op korte termijn. Op de bank zitten lijkt voor de hersenen een veiligere en meer energiebesparende optie dan het aanpakken van een moeilijke werktaak.
Voortdurend uitstelgedrag creëert een vicieuze cirkel die de angst vergroot en het gevoel van eigenwaarde verlaagt. Elke vermijding van de taak bevestigt alleen maar aan de hersenen dat de activiteit inderdaad gevaarlijk is, wat het uitstelpatroon versterkt.
Wilskracht put uit als een spier omdat het een aanzienlijke inzet van mentale energie vereist. Vertrouwen op zelfbeheersing alleen om uitstelgedrag te bestrijden is een zekere weg naar frustratie en schuldgevoelens.
Neurowetenschappers suggereren een methode om de neurale verbindingen te “herbedraden” door je benadering van een taak te veranderen. Je moet de eerste stap zetten zodat kleindat het geen hersenweerstand zal veroorzaken.
Beperk de geplande actie tot het absolute minimum, bijvoorbeeld, beloven “schrijf een zin” of “open een bestand”. Deze benadering misleidt het amygdala-lichaam, dat de microstap niet als een serieuze bedreiging ziet.Focus niet op het uiteindelijke grandioze doel, maar op het proces en de kleinste volgende actie. Het is gemakkelijker voor de hersenen om genoegen te nemen met een concrete en eenvoudige actie dan met een abstracte en ontmoedigende hoeveelheid werk.
Het regelmatig doen van microstappen vormt nieuwe neurale paden die de activiteit koppelen aan positieve emoties. Na verloop van tijd zullen je hersenen het beginnen met werken niet meer associëren met stress, maar met een gevoel van voldoening en de beloning die je krijgt.
Deze methode vermindert consequent interne weerstand en verandert productieve actie geleidelijk in een duurzame gewoonte. Je traint je hersenen om voldoening te halen uit het proces van vooruitgaan, niet alleen uit het eindresultaat.
Door de neurobiologische onderbouwing te begrijpen, kun je dus stoppen met tegen jezelf te vechten en beginnen samen te werken met je hersenen. Eenvoudige en consequente stappen blijken veel effectiever te zijn dan titanische wilsinspanningen om uitstelgedrag te overwinnen.
Lees ook
- Hoe je intuïtie van angst kunt onderscheiden: 3 werkmethoden voor twijfelaars
- Hoe leer je luisteren naar je gesprekspartner: drie technieken om volledig op te gaan in dialoog
