Eigenaren van gevederde huisdieren zijn soms geschokt als ze ontdekken dat hun vrolijke en spraakzame metgezel plotseling aan zijn eigen veren begint te plukken of monotoon op de zitstok begint te wiegen.
Velen schrijven het af als een ziekte, maar de oorzaak van het probleem ligt vaak in de psychologie, niet in de fysiologie, meldt .
Dit angstige gedrag is een direct gevolg van sensorische deprivatie en gebrek aan mentale oefening. In de natuur wordt de dag van een papegaai bepaald door minuten: zoeken naar voedsel, communiceren met de troep, vliegen, het verenkleed verzorgen. In een kooi verandert dit drukke schema echter in een routine van eten en slapen.
Destructief gedrag is een schreeuw om hulp, een manier om zichzelf bezig te houden als de omgeving geen prikkels biedt. Zelfplukken kan bijvoorbeeld beginnen als een triviaal veertje plukken uit verveling en uitgroeien tot een dwangmatige gewoonte die tijdelijke verlichting brengt.
Ervaren ornithologen vergelijken het leven van een papegaai in gevangenschap met dat van een hoog intelligent kind, gesloten in een lege kamer. Zijn hersenen, die geprogrammeerd zijn om complexe problemen op te lossen, kunnen gewoon niet stil blijven zitten. Het zal ergens vinden om zich aan vast te hechten, zelfs als die actie destructief is.
De sleutel tot het oplossen van het probleem is het fundamenteel verrijken van de omgeving. Het is geen kwestie van gewoon eens per jaar speelgoed vervangen. Een huisdier heeft interactieve puzzels nodig waar vindingrijkheid wordt beloond met traktaties en een regelmatige afwisseling van voorwerpen om te verkennen.
De locatie van de kooi speelt een grote rol. Door de kooi midden in het gezinsleven te plaatsen, maar zonder tocht of direct lawaai, geef je de vogel de kans om een observator te zijn. Alleen al het kijken naar het gezinsleven is al een soort tv-serie voor de vogel en geeft hem stof tot nadenken.
Er is geen vervanging voor live interactie met de eigenaar. Tien minuten positieve bekrachtigingstraining of samen spelen doet veel meer voor een papegaai dan een hele dag alleen doorbrengen met het duurste speelgoed. Het is een sociaal wezen dat hunkert naar dialoog.
De golvende papegaai van kennissen veranderde radicaal nadat ze begonnen hem niet alleen uit de kooi te laten, maar echte zoektochten voor hem te organiseren. Ze bouwden eenvoudige doolhoven van gedroogde ontbijtgranen en noten van karton, die ze met hun snavels kapot moesten maken om bij de lekkernijen te komen.
De vogel deed enthousiast mee aan deze activiteiten en de sporen van geplukte veren op zijn borst verdwenen uiteindelijk, vervangen door gezond en glanzend verenkleed.
Dit geval bewijst eens te meer dat een gelukkig leven voor een papegaai in gevangenschap niet zozeer te maken heeft met een ruime kooi als wel met een rijke en voorspelbare socialisatie die een gevoel van veiligheid en betrokkenheid geeft.
Lees ook
- Waarom een hond zijn kop schuin houdt: verrassende redenen voor de aanrakingsgewoonte
- Waarom katten spinnen: het verborgen mechanisme van een oud begrip
