Veel mensen verwarren gezonde zelfzorg nog steeds met regelrechte zelfliefde, waardoor ze een landmijn leggen in het fundament van hun relaties.
Ze offeren hun belangen op, verwachten dankbaarheid en eindigen alleen met burn-out en wrok, meldt .
Echte zelfliefde heeft niets te maken met narcisme. Het is eerder een sterk innerlijk fundament dat je in staat stelt om de stormen te doorstaan en jezelf te waarderen, zelfs in momenten van conflict.
Pixabay
Psychologen merken op dat iemand die zichzelf niet waardeert, deze houding onbewust projecteert op zijn partner. Hij kan nauwelijks geloven in de oprechtheid van complimenten en wacht voortdurend op een addertje onder het gras, waardoor er een giftige sfeer van angst in het koppel ontstaat.
Zo iemand is als een huis met een wankele fundering, dat voortdurend steun van buitenaf nodig heeft. Elk zuchtje wind – kritiek, onoplettendheid van de partner – doet hem schudden op de grond. Zijn humeur en gevoel van eigenwaarde beginnen catastrofaal af te hangen van elk woord en elke blik van zijn geliefde.
Beroofd van zijn innerlijke kern, vervalt hij in co-afhankelijkheid, opgaand in de ander zonder een spoor na te laten. In plaats van twee hele persoonlijkheden wordt er één instabiele constructie gevormd, waarin beiden zichzelf verliezen. De partner in zo’n koppel voelt vaak het overweldigende gewicht van de verantwoordelijkheid voor andermans geluk.
Relatietherapeuten benadrukken vaak dat het vermogen om “nee” te zeggen en persoonlijke grenzen te laten gelden een daad van zelfliefde en relatieliefde is. Het is geen muur, maar eerder de oever van een rivier die voorkomt dat het chaotisch overstroomt en alles eromheen vernietigt. Waar geen grenzen zijn, verandert liefde geleidelijk in een moeras waarin zowel individualiteit als passie verdrinken.
Als iemand zichzelf echt waardeert, laat hij zich niet kleineren, maar probeert hij ook zijn partner niet te vernederen. In zijn aanwezigheid voelen andere mensen zich onwillekeurig rustiger en zelfverzekerder. Hij heeft geen constante bevestiging van zijn belangrijkheid nodig, omdat hij dit gevoel in zich draagt.
Zijn zelfvertrouwen wordt een magnetische kracht die dezelfde volwassen houding aantrekt. Gezonde partners herkennen intuïtief deze innerlijke heelheid en streven ernaar. Relaties worden bevrijd van de last van wederzijdse grieven en manipulatie.
Zelfliefde manifesteert zich in de kleine dingen: de mogelijkheid om zonder schuldgevoel een avond alleen door te brengen, de mogelijkheid om werk en hobby’s te kiezen die vreugde brengen. Het betekent geen isolement, maar vult onze tijd samen met nieuwe kleuren en gespreksonderwerpen.
Het interessante, rijke leven van elke partner wordt een gedeeld bezit en een bron van eindeloze wederzijdse interesse.
Een beroemde psychotherapeut heeft ooit gezegd dat we slechts zoveel van een ander kunnen houden als van onszelf. Dit idee lijkt alleen op het eerste gezicht paradoxaal. Proberen iemand anders te geven wat je zelf niet hebt, is gedoemd te mislukken en leidt alleen maar tot emotionele uitputting.
Door zijn innerlijke vat te vullen, is een persoon in staat om met zijn partner te delen zonder spijt of verborgen rekeningen. Zijn liefde wordt een onvoorwaardelijk geschenk in plaats van een transactie met de verwachting van een wederzijdse investering.
Zo’n relatie houdt op een slagveld van ambitie te zijn en wordt een veilige haven.
Lees ook
- Wat er gebeurt als vriendschap verdwijnt in een relatie: waarom passie niet genoeg is
- Waarom we een “liefdestaal” nodig hebben: hoe we kunnen stoppen met het spreken van verschillende dialecten
