Het is gemakkelijk om op internet video’s te vinden van kaketoes of jacos die dansen op populaire deuntjes en een storm van opwinding veroorzaken onder de kijkers.
Van buitenaf lijkt het een grappig trucje, maar achter de spontane pauzes van de papegaaien gaan diepe neurobiologische processen schuil die hen vergelijkbaar maken met mensen, zo meldt de correspondent van .
Het vermogen om het ritme aan te voelen en hun bewegingen te synchroniseren met de externe muzikale beat is lang beschouwd als een uitzonderlijke eigenschap van mensen. Het bleek dat sommige papegaaiensoorten deze gave in volle omvang bezitten, waardoor ze op muzikaal gebied op één lijn staan met ons.
Pixabay
Wetenschappers suggereren dat de wortels van dit vermogen liggen in de complexe sociale organisatie en de noodzaak van vocale training. Papegaaien leren, net als mensen, geluidsproductie door hun ouders te imiteren en hun stemapparaat maakt flexibele modulatie van geluiden mogelijk, wat blijkbaar nauw samenhangt met lichaamsbeheersing.
De beroemde sneeuwkaketoe, bijgenaamd Sneeuwbal, is een echte ster van wetenschappelijk onderzoek geworden. Toen biologen het tempo van een compositie veranderden, paste de vogel zelfverzekerd zijn bewegingen aan het nieuwe ritme aan, waarmee hij niet alleen blijk gaf van memorisatie, maar ook van een echt gevoel voor tact. Zijn dans was een improvisatie, geen uit het hoofd geleerde opeenvolging.
De eigenaar van een Afrikaanse grijze papegaai zegt dat haar huisdier heel anders reageert op klassieke muziek en snelle dansritmes. Hij kan alleen zachtjes wiegen op Beethoven, maar op Latijns-Amerikaanse deuntjes begint hij te dansen, met zijn kop te schudden en neer te hurken.
Het is een fenomeen gaat verder dan
imitatie. MRI-onderzoeken hebben aangetoond dat luisteren naar muziek bij papegaaien dezelfde hersengebieden activeert als bij mensen, inclusief de centra die verantwoordelijk zijn voor motoriek en emotie. Muziek laat hun lichaam letterlijk bewegen.Het vermogen om te dansen lijkt te correleren met het algemene intelligentieniveau en de socialiteit van een vogel. Soorten die bekend staan om hun complexe cognitieve vaardigheden en zwermleven, zoals kaketoes en Ara’s, tonen meer interesse in ritmische bewegingen dan hun minder sociale verwanten.
Dansen is voor de papegaai niet alleen vermaak, maar een vorm van sociale interactie en emotionele expressie. In het wild maken gesynchroniseerde bewegingen vaak deel uit van paringsrituelen of om de band binnen een paar te versterken. Een huisdier probeert waarschijnlijk op dezelfde manier contact te maken met zijn “kudde” – de menselijke familie.
Als we muziek spelen voor onze gevederde vriend, vermaken we hem niet alleen, maar geven we hem de kans om een van de meest verrassende en complexe kanten van zijn natuur te uiten. Het is een soort brug tussen onze werelden, gebouwd op de universele taal van het ritme.
Lees ook
- Wat een hamster in zijn wangen stopt: de geheimen van een harige voorraadschuur
- Wat er gebeurt als een kat alleen wordt gelaten: het ontkrachten van mythes over onafhankelijkheid van huisdieren
